>Kıtalararası Yolculuk

>Benim bulunduğum yerde 500T ile mümkün. Şu “Avrupa’ya hoşgeldiniz” hıyarlığına uyuz oluyorum normalde ama bir haklılık payı var sanki. Bizim Asya’mızdan ne olacak Avrupa’mızdan ne olacak gerçi ama hakikaten farkediyor. Yine depresif bir haftasonu bekliyordum, birkaç saatliğine de olsa farklı olacağını düşündüm ama güne uyandığım anda anladım ki maç 90 dakikaymış, son düdük çalmadan kazandım dememek gerekirmiş.

Abi bir uyandım, karşı apartmanın camında bir kız. Ellerinde yastıklar falan; gökyüzüne bakıp birşeyler söylüyor. Bir sağa bir sola sallanıyor, kucağındaki yastıkları boğmaya çalışıyor falan. “N’apıyo bu manyak lan?” dedim uyku sersemliğiyle. E tabi insan sonra kötü hissediyor; amiyane bir tabir manyaklık, bu kız rahatsız. Yani belli ki bir ruhsal problemi falan var. Bir kere zaten sabah sabah onu görünce insanın asabı daha tamir olamadan bozulmuş oluyor. İlerleyen saatlerde kısa bir süreliğine de olsa insan kendi kendiyle başbaşa kalıp düşünüyor, sigara içiyor ve hop; hadi bakalım çıkar şimdi aklından çıkarabiliyorsan.

Kafayı dağıtmak için hadi sözlüğe gireyim bari dedim. Taa fiğ tarihinde yazdığım bir yazıyı biri favorilere eklemiş; yani hiçbir yüz güldüren olayın olmadığı bir günde bununla mutlu oluyor insan. Bir de nezaket boyutu var tabi işin; favorilere ekleyene mesaj atıp teşekkür edeceksin. O da tamam. Ekleyen de nazikmiş; “Ne demek, rica ederim” minvalinde bir cevap. Ha bişeyler daha söylemese ölür; “Ya i$te cnm erkeqler de güwenlmes. qız olmak qolay deyil, güwen arar bir qız.” gibi rerörerö yazmış bir şeyler. Tabi canım. Ben de senden farklı olarak eşşeğin zikini arıyorum zaten.

Toparlanıp dönüş yoluna koyulduğunda kulağa saplanmış mp3 çaların da etkisiyle hafif bir moral tazelenmesi oluyor. Ha Gebze’ye dönüyor olmanın mutluluğu değil bu; öyle bir mutluluk yok. Yolda olmanın güzelliği diyelim. Tanımadığım etmediğim insanların yanlarından geçerken selam vermeleri falan; muhit güzel muhit. Siz de bu kadar incelikten sonra kaldırıma çıkmaya çalışan tekerlekli sandalyeliye yardım etmeye falan çalışıyorsunuz, yol yayaya ait olmasına rağmen hört diye karşınıza çıkan taksiye yol veriyorsunuz; şoför de baş hareketiyle teşekkür ediyor falan. Öyle kaptırıyor ki insan kendini; elinizde sigarayla hedefe kilitlenmiş yürürken bir çocuk gördüğünüzde refleks olarak arkanıza saklıyorsunuz sigara tuttuğunuz elinizi, adam ediyor bu muhit insanı sanki. Normalde metroya gelene kadar buranın büyüsü ama metroda, hatta 4.Levent’te de değişen bir şey olmadı. Hala insanlar nazik falan. Gün ne güzel geçiyor!

500T’yi beklerken bir sigara yaktım. Her şey çok güzel gidiyordu tabi; 500T’nin tıka basa dolu olması kaçınılmazdı. E sigara bitmemiş ama, bir sonrakini bekledim. Ulan bu nasıl bi haftasonu; sabahki karşı pencere sendromundan sonra her şey güzel; akşam saat 5.30da 500T’de oturacak bir sürü yer var! 1 dakika önceki sardalya kutusu gibiydi anasını satayım! Oh oh pek güzel. Arka kapının hemen önündeki cam kenarı koltuk dolu. İlk seçeneğim o her zaman. Eğer orta boşluğun önündeki koltuklar da doluysa, ayakta gideceğim demektir; çünkü başka yere oturmam. Boştu, oturdum. Müzik de güzel kulağımdaki; yine ayaklarımı yere, ellerimi de nereye denk gelirse oraya vurarak ritm tutuyorum. Evet, itiraf ediyorum: 500t’de kulağında kulaklıkla her cumartesi ve pazar kıpır kıpır kıpraşan manyak benim. Elim dursa ayağım durmuyor. Hele ki ayaktayken daha fena. Boru dansı falan, mazallah. Ritim tutcam diye saçmalıyorum; farkında değilim çoğu zaman.

Köprüyü geçince ilk mevzuyla karşılaştık; fazla iyi gitmiştik. Kavacık’ta 5 dakika geçti; niye benden önce bindin kavgası, kadınlar arasında. Cinsiyetçi değilim; erkek de olabilirdi ama bu kadar uzun sürmezdi erkek olsa. Gergin gergin bakışlar, ayakta durmanın zorluğu ve ani frenlerin insanları soktuğu eblek durumlarla birleşince dışardan çok komik görünüyor. Kozyatağı’na gelindiğinde ben hala dizlerimde davul çalıyorum; yer versin diye tepeme kadar gelen kadınları görmezden geldim 5-10 dakika boyunca. Çok yorgunum bugün, hayatta yer vermem. Biraz dinlenelim da!

Saat 6 falandı; otobüste ayakta kimse yoktu. Bir tane boş yer bile vardı; benim yanım. G.tümün başımın ayrı oynadığını görünce insanlar genelde benim yanıma oturmaz; son çare benim yanım. İki tane yaşlı kadın bindi otobüse; ama nasıl kadın. Nereden baksan 65-70 yaşında varlar ama makyaj falan yapmışlar, şıkır şıkır giyinmişler, bir de bir gülerek eğlenerek giriyorlar ki yüzü gülüyor insanın. Sanki okuldan çıkmışlar eve gidiyorlar; sadece görüntüleri yaşlı. “Eh, bunlara yer verilir” dedim, kalktım verdim yerimi hiç de bakmadım arkasından otursunlar onlara veririm yerimi. Bişeyler söylediler herhalde teşekkür falan; başımla selamladım şimdi çıkarmayayım kulaklıkları dedim. Aradan bir – iki dakika geçti; bu kadınların etrafındaki koltuklarda oturan insanlar bir bana bakıyor, bir bu kadınlara. Görüntüden anladığım kadarıyla birbirlerinin kulağına bir şeyler fısıldıyorlar ama herhalde etraftaki herkes duyuyor. Çaktırmadan kapattım mp3 çaları. Bak şimdi nasıl yakaladım bunları:

-“Saçları dökülmüş ama!
-E ama pek kıpır kıpır, o kadar yoktur bu!”

Neyin geliyor olduğu aslında belli ama o kadar şekerler ki; dayanamadım:

-“Teyze bu kafa nereden baksan 7-8 yıldır böyle. Hayırdır?”

Allah’ım, vallahi bu yaşta da kanka olunabiliyormuş onu öğrendim. Yahu polis gibi işimi sordular, memleketimi sordular, ne okuduğumu sordular. Bir de ilginç olan; soruyu soracak olan diğerinin kulağına fısıldayıp danışıyor önce; ondan sonra soruyor. Sonra tabi bakla çıktı ağızdan:

-“Yahu benim bir torunum var bak gör bak dünya tatlısı; dur bak resmini göstereyim…”

Hadiii, ama şimdi bu kadarı da biraz garip geldi. Vallahi bir an otobüs ilk durduğunda inmek istedim, vazgeçtim sonra. İyiden iyiye rezilliğe dönüyor olay. Ne diyeyim ki? Yani, “Gözlerim bozuk gözlüğüm yok yanımda gösterme” demeyi bile düşündüm. Şimdi resmi gördük, tamam iyi güzel de bu nedir ya? Ne diyeyim?

-“Dur bak, bir telefonunu vereyim ah evladım bir görüş!”

Teyze kusura bakma ama “Yok ebesinin .mı” derler! Kartımı verdim. Artistlik yapıyorum, ne yapayım?

-“Ben şimdi kaydedemem o telefonu teyze, iş telefonu bu; tamam mı? Ben kartımı vereyim, o arasın. Mesai saatleri dışında arasın ama.”

!!! Ne yapayım?! En civcivli soruyu da sona sakladılar:

-“Oğlum kaç yaşındasın sen?”
-“Yirmiyedi yaşındayım.”
-“Haaa…” (yanındakinin kulağına) “Ufakmış.”

Abi nasıl kötü oldu düşünebiliyor musun? Bir koyverdi kendini etraftaki koltuklarda oturanlar… Rezil oldum rezil. Tam artık böyle kırmızının en koyu tonundayken:

-“Teyze yaşla ne alakası var bu işlerin; olursa olur olmazsa olmaz. Senin torun kaç yaşında?” dedim. Demez olaydım. Hiç de komik gelmedi çevreye, ben bir kahkaha dalgası daha bekliyordum. Kız 34 yaşındaymış. Yani bu konu hakkında daha fazla yorum yapmıyorum; kendimi bir otobüs dolusu insana rezil ettim zaten o yeter bana.

Kendimi Pendik’te zor attım 500T’den. Ve Asya’nın acı gerçeğiyle her hafta olduğu gibi bir kez daha karşılaştım: Gebze – Harem minibüsü. O kadar dolu, o kadar sıkışık ki, dışarıdan bakınca içerideki sıkışıklıktan dolayı arabanın kaportası esnemiş, daha bi yuvarlaklaşıp toparlak hale gelmiş gibi görünüyor. Araya bir yere sıkıştım artık, ne yapayım? Gebze’ye kadar süren yarım saat sürdüğünü düşündüğüm yolculuk boyunca onlarca insan inip onlarca insan bindi ama ben sürekli aralarına sıkışıp havada kaldığım o üç kişinin ceketine dayamak zorunda kaldım yüzümü. Hiçbir yere tutunmadığım halde düşmeme imkan yoktu; bir elimde mp3 çalar, diğer elimde telefon gayet de rahat gittim. Arada “LAHEOOWWW!!! LA ARHALARA DOĞRU İLERLEYİN LA!” diye hönküren şoförün telefondaki arkadaşına ilk önce “deeermişim!”, sonra da “diyosuunn?” dediğine şahit oldum. Yetmedi, bir de az kalsa kapıya sıkıştıracağı yolcudan “esküz mi, pardon” diye özür diledi.

Çarşı’ya gelip minibüsten dışarı pörtlediğim anda yerde yatan ölü kediden bir kedinin ne gibi iç organlara sahip olduğunu öğrendim. Günün en büyük şoku buydu herhalde; yani buralarda çok sık görülmeyen bir durum değil ama yemeğe yetişmeye çalışıyorum. Annem aradı, 2 dakika sonra evde olduğumu söylememe rağmen yine “Ha geldin mi yani? Yetişiyor musun yemeğe? İndin mi minibüsten?” deyince; “Evet” dedim, “Gebze’ye geldim.” Sonra yemek, sonra her zamanki gibi evden huzura doğru kaçış; Gebze’de neyin huzuruysa artık.

O değil de, kız aramasa bari.

 

>İçe Dönük Bir Arayış: Kıl Dönmesi Part IV

>İSTİKLAL’DE BÜYÜK SATIŞ

Eşşek kadar adam olmama rağmen (ki bu kalıbı çok kullanıyorum, inanamıyorum galiba büyüdüğüme) sözlükte şuku topladıkça, bloğumun okunduğunu gördükçe bir şımarıyorum, bir yılışıyorum ki o kadar olur. Hatta bloğuma yapılan ilk yorumu arkadaşlarıma gösterdim, ablama baskı yaptım girilerime artı bassın diye (basmadı lan); çevre halkı benim aniden sosyalleşen asosyal ayı tavırlarımdan fazlasıyla şikayetçi durumda. Öylesine rezil, öylesine laçka haldeyim ki; herhalde girilerimin perişanlığına bakıp özelden mesaj atanlar verdiğim cevapları görünce kız olduğumu düşünmüşlerdir. Durum böyleyken, hiçbir şey yazacak halim yok ama bekleyenlerimiz varmış; kırk yılın birinde yazdıklarımızı okumak isteyen insanlar çıkmış, onları da soğutmayalım kendimizden. Bir değişiklik, bir tarz yapalım bari:

Efendim, bugün size İsveç konsolosluğunun yanıbaşındaki Gloria Jean’s’den sesleniyorum (reklamdan para almadım). Sıcak, samimi ortamı ve dayanılmaz lezzeti şu an hiç mi hiç s.kimde olmayan bu mekana körlemesine girdim zaten. Hayatımda ilk defa Gloria Jean’s’de bişeyler içiyorum. Starbucks’ı da burasıyla beraber ele alırsak, bu tarz café olayları benim damak zevkime göre değilmiş. 10 gün önce buluşmak için sözleştiğimiz ve bir gün önce nerede ne zaman buluşacağımızı kararlaştırdığımız arkadaşımla planı nihayete erdirmek adına taa Gebze’den, bir medeniyetler ittifakı projesi olan 500t ile 4.Levent’e geldim. Ramazan günü Şifa Mahallesi’nde otobüsü beklerken gizli kapaklı içilen sigara, otobüse binince çiğnenmek amacıyla üretilmiş olmasına rağmen tepki görme korkusuyla damağın tavanına sıvanmış sakız, aradan geçen birkaç kilometrede yerini pervasızca cak cak sakız çiğnemeye, çantadan çıkarılan su şişesini kımız içen Erol Taş gibi sağa sola saça saça kafaya dikmeye terk ediveriyor. İşte böyle bir vasıta 500t; doğu ile batı kültürü arasında bir köprü. Neyse efendim; 4.Levent’te inilir inilmez yakılan sigara, pıt pıt vurarak düşürülen köz, “lan hayvanın evladına bak lan sigarayı plastik çöp torbasına atıyor” bakışları arasında tehlikesiz izmariti çöpe sokuş ve ardından metro. Aa bak aklıma geldi, hemen önümden metroya doğru ilerleyen adam bu abdest lavabosu gibi çöp tenekesinin içerisinden bir kağıt alıp cebine koydu, şaşırdım bak. Sonra, metroyla Taksim Square. Arıyoruz arkadaşı. Nerde? Kadıköy… Bir arayıp söylemek, bir mesaj atmak falan tabii ki yok. Bir gün öncesinden de tahmin edip kendisine de belirttiğim gibi g.t gibi ortada kalma durumu hayata geçmiş oldu böylece; bekliyordum böyle birşey olmasını ama tabi insan beşer, kuldur şaşar. Uzun zamandır sinirlenmediğim kadar sinirlendiğimi itiraf ediyorum burada, yine uzuuuun uzun saçma sapan konuştum telefonda. Kızdırmayın oğlum beni. Saçmalıyorum kızınca, haklıyken haksız oluyorum. Alışılmadık bir durum değil; beklenmedik bir amcanın misafirliğe gelmesi durumu yaşanmış, acil müdahale gerektiriyormuş falan filan. Yahu can kurban amcaya, başımla birlikte, ona birşey demiyorum. E telefon var be.

Çaresizce yukarıdan aşağıya, aşağıdan yukarıya incelenen telefon rehberi: iki kişi var civarda. İlkini aradım (Emre), belki pes eder kapatır diye umdu ama direndim; yedinci çalışta açtı telefonu. Napcan dedim, evdeyim dedi. Çıkmican mı dedim, Zekeriya var onu ara dedi. Sktir git başımdan dedi kısacası. Desin o birşey değil. Ama Zekeriya sinemada kardeşim. 2 saat var çıkmasına. “mnsktymnin” diye söylene söylene sırtımda laptop, don, atlet, defter, kitap yüklü heybeyle başladım İstiklal’de ilerlemeye. X ışınlı bakışlarla smultane olarak sigara içip internete girebileceğim bir yer bakıyorum. Ulan bir kalkın yer verin asabım bozuk! Yok. Mal gibi bakıyorlar suratıma. Yürü Allah yürü, en sonunda geçtim sigarasından, bari internete gireyim diye geldim Gloria Jeans’e. Gururlanmasın yani, mecburiyetten geldim.

Şu an kendimi Mehmet Yaşin gibi hissetmiyorsam ne olayım. Buranın Latte’si çok köpüklü, kahverengi – beyaz falan. Büyük boy olunca biraz sıkıntı oluşturabiliyor. Yarısına gelmeden barsaklarım bir buruldu ama kalkamıyorum, yalnız bırakmak istemiyorum makinemi. Hizet güleryüzlü, çalışanlar ilgili falan ama gelgelelim ben sevmiyorum latte falan. O yüzden benim gibilere diyorum ki gelmeyin Gloria Jean’s’e. Starbucks’a da Kahve Dünyası’na da gitmeyin. Ben yaparım size kahve. Fal da bakarım. Bir kuruş para da almam. Mis gibi Türk kahvesi var, ne lattesi, espressosu lan?

Zekeriya geliyormuş, o yüzden bitsin bari. Günün anafikri olarak da şunu söyleyeyim; s.klemeyin hacı. Takmayın kafaya. Eloğlu takmıyor. Sinir falan yapmayın, sonra “ben haklıyım, sen haksızsın” derken g.tünüzle minare devirebiliyorsunuz. Sonra da “vay efendim niye bana saygısızlık değil mi bu, ben böyle mi yapıyorum insanlara” gibi kendinizi yemeyin, ağzınıza s.çarım. Çok ezik bir davranış o. Azıcık saygınız olsun kendinize. Sonra titizleniyor insan, herkesin yaptığının altında bir mana arayıp mikro boyutlarda saygısızlıklar keşfediyorsunuz muhatap olduğunuz insanlardan size doğru gelen. Şunu belirteyim: Siz de aynen onlar kadar saygısızsınız. Sadece size saygısızlık ettiğini düşündüğünüz kişilere değil, saygısızlık etmeyenlere saygısızlık yapıyorsunuz. Onlar size çemiriyor mu? Hayır. Siz de çemirmeyin.

Aha Zekeriya.

Hadi iyi akşamlar.